قدیمی ترین جوراب یافته شده در جهان

نخستین جوراب های دنیا از جنس پوست حیوانات بوده اند که ابتدا آن ها را جدا جدا تهیه کرده و سپس به دور قوزک پا پیچانده می شدند.

در قرن هشتم میلادی، یونانیان باستان جوراب هایی از جنس پشم و موی حیونات به پا می کردند تا پاهایشان را از سرمای گزنده حفظ کنند و یا از نوارهای چرمین برای پوشاندن پاها استفاده می کردند.

تا اواخر قرن نوزدهم و پیش از کشف جوراب های مصری، قدیمی ترین جوراب ها را متعلق به یونانیان می دانستند تا این که باستان شناسان این جوراب های پشمی و بزرگ را در حفریات باستان شناسی و در نزدیکی رود نیل در مصر کشف کردند. قدیمی ترین جوراب جهان در قرن چهارم تا ششم میلادی – که قدمت آن 1500 سال پیش (سال های 250-420 میلادی) که جنس آن پشم بوده و در اواخر قرن نوزدهم در مصر، نزدیکی رود نیل کشف شده و هم اکنون در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری می شود.

این جوراب‌ ها با استفاده از تکنیک بافتنی خاصی ساخته شده‌ اند که به آن “نل‌بافت” گفته می‌ شود. این تکنیک شامل استفاده از یک سوزن بزرگ و نخ پشمی است که به صورت حلقه‌ های متوالی بافته می‌ شود.

این جوراب‌ ها دارای طراحی منحصر به‌ فردی هستند که شامل دو بخش جداگانه برای انگشتان پا است، به طوری که بتوانند همراه با صندل پوشیده شوند. رنگ این جوراب‌ ها قرمز روشن است و به خوبی حفظ شده‌ اند، به طوری که هنوز هم پس از گذشت حدود 1600 سال، رنگ و ساختار خود را حفظ کرده‌ اند.

کاربرد جوراب در دوران باستان

جوراب‌های باستانی نقش مهمی در حل مشکلات مختلف و بهبود راحتی و سلامت پاها داشتند. یکی از اصلی‌ترین مشکلاتی که این جوراب‌ها حل می‌کردند، محافظت در برابر سرما بود. در مناطق سردسیر، جوراب‌های پشمی و چرمی به خوبی از پاها در برابر سرما محافظت می‌کردند و مانع از یخ‌ زدگی و آسیب‌ های ناشی از سرما می‌شدند. این ویژگی به ویژه برای مردان کارگر و سربازان که در شرایط سخت کار می‌کردند، بسیار حیاتی بود.

علاوه بر این، جوراب‌ها جلوگیری از آسیب‌های محیطی را نیز فراهم می‌کردند. پاها در معرض خراشیدگی، بریدگی و آسیب‌های ناشی از زمین‌های ناهموار و سنگلاخی بودند و جوراب‌ها با ایجاد یک لایه محافظ، از این آسیب‌ها جلوگیری می‌کردند. همچنین، استفاده از مواد طبیعی مانند پشم و کتان به جذب رطوبت و جلوگیری از تعریق بیش از حد پاها کمک می‌کرد و مانع از بوی بد پاها می‌شد.

یکی دیگر از مشکلاتی که جوراب‌های باستانی حل می‌کردند، راحتی در حرکت بود. جوراب‌ها با ایجاد یک لایه نرم بین پا و کفش، راحتی بیشتری در حرکت و راه رفتن فراهم می‌کردند. این ویژگی به ویژه برای افرادی که مدت طولانی در حال حرکت بودند، بسیار مهم بود. همچنین، طراحی خاص برخی از جوراب‌ها، مانند جوراب‌های دو انگشتی مصری، امکان پوشیدن آن‌ها با صندل را فراهم می‌کرد و از پاها در برابر آسیب‌های ناشی از بندهای صندل محافظت می‌کرد.

این ویژگی‌ها نشان می‌دهند که جوراب‌ها از دوران باستان تا به امروز نقش مهمی در بهبود راحتی و سلامت پاها داشته‌اند و به حل مشکلات مختلفی کمک کرده‌اند.

جوراب در یونان باستان

در یونان باستان، جوراب‌ها نقش مهمی در زندگی روزمره مردم داشتند. نخستین جوراب‌ها در یونان باستان از موی حیوانات و پشم ساخته می‌شدند و به نام “پیلوی” (Piloi) شناخته می‌شدند. این جوراب‌ها به دلیل مقاومت بالا و دوام طولانی مدت، به ویژه در میان مردان کارگر و برده‌ها بسیار محبوب بودند.

جوراب‌های یونان باستان به طور عمده برای محافظت از پاها در برابر سرما و آسیب‌های محیطی استفاده می‌شدند. همچنین، این جوراب‌ها به دلیل ساختار ساده و مواد طبیعی که در ساخت آن‌ها به کار می‌رفت، راحتی بیشتری برای پوشیدن فراهم می‌کردند.

در قرن دوم میلادی، رومی‌ها شروع به تولید جوراب‌هایی از پارچه کردند که به نام “اودونس” (Udones) شناخته می‌شدند. این جوراب‌ها نرم‌تر و راحت‌تر از نمونه‌های قبلی خود بودند و به سرعت در میان مردم محبوبیت یافتند.

برای دریافت اطلاعات بیشتر مطالعه مقاله زیر به شما پیشنهاد می گردد: تاریخچه جوراب